Het model werkt als volgt: je lokt een conflict uit met de buurman. Je biedt ‘hulp’. Leningen, geen giften. Het slachtoffer kan de schulden niet terugbetalen. In ruil daarvoor moet zij haar landbouwgebieden en staatseigen bedrijven, vooral in energie en mijnbouw van zeldzame metalen, ‘privatiseren’: verkopen aan de hulpverlener. Hoe Oekraïne niet alleen zijn jonge generatie kwijt is, maar ook zijn natuurlijke rijkdommen aan het Westen zal verliezen.
Archieffoto:Pixabay
“Het in geldnood verkerende Oekraïne is van plan om staatseigendommen te verkopen om oorlogsinspanningen te helpen financieren. De regering hoopt een reeks bedrijven te privatiseren om het leger te financieren en de economie te stabiliseren”, kopt de New York Times.
Vanaf deze zomer zal de Oekraïense regering zo’n twintig staatsbedrijven veilen… Een van de grootste activa die te koop staat is United Mining and Chemical Company, bekend als UMCC, een van ‘s werelds grootste producenten van titanium, een metaal dat wordt gebruikt in vliegtuigen en medische implantaten. …
Aldus de New York Times. De sterk met de Amerikaanse inlichtingendiensten verbonden krant ‘vergeet’ te vermelden dat de jacht op het ‘goud’ van Oekraïne alles te maken heeft met de energietransitie in de VS en Europa. Daarvoor zijn ‘zeldzame metalen’ nodig zoals Lithium. Naar schatting zou er voor €3 – 11 biljoen in de Oekraïense bodem zitten. Het is niet verrassend dat ook de NAZI’s al snel op weg waren naar deze gebieden, toen voor de fossiele brandstoffen als kolen, die er ook in grote hoeveelheden voorkomen, alsook de grootste en meest vruchtbare landbouwgebieden van Europa.
De door het Westen geboden ‘hulp’ voor de strijd tegen Rusland, een jarenlang voorbereide en geprovoceerde oorlog, komt met een prijs: naast de honderdduizenden doden aan Oekraïense zijde, die haar berooft van haar toekomstige generatie, zal het land alle ‘hulp’ moeten terugbetalen. Het spreekt voor zich, en was te voorzien dat dat land hierin niet kan slagen.
De ‘oplossing’ is dat zij, naast de toch al gigantische arsenalen aan landbouwgrond, nu ook haar bedrijven in de uitverkoop moet doen: ‘privatiseren’ genoemd. Westerse bedrijven en dan vooral Amerikaanse, zullen met de winst strijken. 30% is van de landbouwgrond al opgekocht door Dupont, Cargill en Monsanto. Allemaal eigendom van Blackrock. Wie is groot aandeelhouder in de wapenindustrie? Blackrock. Wie mag het wederopbouwprogramma van Oekraïne organiseren? Blackrock.
Luister naar presidentskandidaat Robert Kennedy.
Amerikaans oorlogshitser en senator Lindsey Graham zegt het eerlijk: “Ik wil niet dat wij deze goudmijn aan Poetin geven om het te delen met China.”
De prijs voor de VS is relatief laag: de miljarden aan ‘hulp’ zullen na verovering (als dat lukt) van de mijnen meervoudig worden terugbetaald, zij het niet aan de eigenlijke ‘investeerder’, de Amerikaanse belastingbetaler, maar aan de grote Amerikaanse corporates. Democratische senator Richard Blumenthal: “Slechts 3% van ons nationale militaire budget hebben Oekraïne in staat gesteld Ruslands militaire kracht te halveren. We hebben de NAVO verenigd, en de Chinezen hun invasieplannen voor Taiwan doen heroverwegen. We hebben geholpen het geloof en vertrouwen in het Amerikaans leiderschap te herstellen – moreel en militair. Dit alles zonder dat wij één Amerikaanse militair hebben verloren.”
Het narratief ‘Het is onze oorlog’ wordt begrijpelijker met deze kennis in het achterhoofd. De ‘hulp’ van de VS aan Europa bij het verslaan van NAZI-Duitsland kwam ook met een prijs: de Marshall ‘hulp’ bleek niet onvoorwaardelijk. Bijvoorbeeld ging de hele Nederlandse landbouw op de schop en werd geïndustrialiseerd en afhankelijk van kunstmest en bestrijdingsmiddelen. Het gecapituleerde Duitsland kreeg niet meer haar soevereiniteit terug en de Amerikanen houden het land militair en politiek in een houdgreep en daarmee heel Europa.
Elke oorlog is cynisch en geen enkel verhaal erover klopt. Maar ‘onze oorlog’ in Oekraïne breekt alle records in cynisme, koelbloedigheid, vals narratief, massa-propaganda.
Rusland had nooit het land moeten binnenvallen. Maar waren de Westerse provocaties dan gestopt? Vrijwel zeker niet. Deze oorlog moest en zou er komen, maar wel met het ‘juiste’ narratief.
