Het kabinet is voornemens om de cultuursector onder het hoge BTW-tarief te brengen. Het klagen is niet van de lucht. Daardoor zou het bezoek aan ‘de cultuur’ afnemen. Mensen met een krappe beurs zouden de cultuur nu links laten liggen (waar het al ligt). Maar het gejammer komt van een sector die zweeg tijdens de vrijheidsbeperkende Corona-maatregelen, zelfs mee klapte, opriep ‘de mouwen op te stropen’, zich liet betalen om de ‘anti-vaxxers’ naar verlaten eilanden te verwensen. Deze sector was toen al creatief morsdood en sloofje van de zittende macht. Als dienaars van het voorgeschreven narratief krijgen ze nu van de overheid een trap na. Zo gaat dat in revolutionaire tijden. De revolutie eet zijn eigen helpers op.
Foto: Pixabay
Moord en brand
Moord en brand schreeuwen de cultuurmakers nu het kabinet het voornemen bekendmaakt dat het BTW-tarief voor de cultuursector van 9 naar 21% gaat. Het gaat om schrijvers, auteurs, artiesten, kunstenaars, maar ook uitgevers en media zoals kranten. Zo zou ‘de cultuur’, film, theater, concerten, alleen nog maar toegankelijk zijn voor de mensen met een dikke portemonnee.
Die klacht dat ‘de cultuur’ minder bereikbaar is voor de minder draagkrachtigen is van alle tijden. Het Centraal Planbureau stelt in haar rapport uit 2021: “Culturele betrokkenheid is in de regel niet gelijk over de bevolking verdeeld. Veelal gaat het om nuanceverschillen in de mate waarin de ene of de andere bevolkingsgroep een bepaalde vorm van culturele betrokkenheid aan de dag legt, maar soms gaat het om saillante verschillen.”
Over hoe die verhoudingen tussen cultuurbezoek en inkomen liggen, blijft het rapport in gebreke. Verder schrijft het CPB: “In de regel is de culturele betrokkenheid wat minder bij mensen met (ouders met) een korter opleidingstraject en bij mensen met een niet-westerse migratie- achtergrond.” Let ook op het verhullende taalgebruik ‘mensen met een korter opleidingstraject’, bedoeld wordt mensen met een krappe beurs, die maandelijks de eindjes aan elkaar moeten knopen. Het is dat publiek waar ‘de cultuurmakers’ hun neus voor ophalen. Dat zijn Wildersstemmers, plebs dat achter ‘antisemiet’ Baudet aanloopt. Dat wil je toch niet in je zaal hebben? Nee, het gaat ze om de omzet, het publiek uit Rotterdam-Zuid of de Haagse Schilderswijk kunnen ze missen als kiespijn. Die zijn voor de Knollebollekes (hakken-beuken-springen).
De cultuurmakers zwegen in Coronatijd. Ze hielpen de macht de repressie te maximaliseren. Ze protesteerden wel tegen de sluiting van de theaters en musea (inkomstenderving) maar repten met geen woord van kritiek op de bizarre ongrondwettelijke maatregelen. De meeste van deze ‘narratiefversterkers’ sloten zich in koor aan bij media en overheid die critici reduceerden tot ‘complotdenkers’. Liedjes over corona werden gezongen, de mouwen werden opgestroopt.
Roeptoeters van de macht
Het is die sector die nu denkt met de verhoging van het BTW-tarief minder toegankelijk te worden. De sluiting van de theaters en bioscopen trof de sector die zo haar best deed het de overheid naar de zin te maken door de spuiten, waarvan nu alom de verwoestende werking voor honderdduizenden in Nederland en tientallen miljoenen mensen wereldwijd bekend is, bij hun fans in de arm te krijgen. Totaal verstoken van enige kennis van zaken, plugden zij Big Pharma alsof hun leven ervan af hing en namen daarmee de verantwoordelijkheid voor de bij velen ontstane blijvende schade aan de gezondheid of zelfs voor het overlijden. Laten we maar zeggen, handelend uit onwetendheid en uit zorgen uit de peer group gestoten te worden.
Uitzonderingen
Er waren uitzonderingen die wel woorden van kritiek uitten, zij die zagen welke ingrijpende inbreuk op fundamentele vrijheden werd gemaakt vanwege een virus. George van Houts sprak zich vaak uit. Zijn uitingen zijn in de censuurmachines (vroeger zoekmachines) niet terug te vinden. Wel is de video nog te vinden van Stef Bos die in coronatijd zong “Iemand moet het doen”. En niet te vergeten Hans Teeuwen die zich uitte tegen de bizarre en schandalige coronapas.
Zelfreflectie
Maar verder bleef het akelig stil.
De verhoging treft ook de kranten en tijdschriften. Maar daarvoor geldt hetzelfde, misschien nog wel in overtreffende trap. Behalve HP De Tijd, die nog niet in handen is van de Belgische mediabazen, zijn de kranten en tijdschriften His Masters Voice geweest over alle dominante thema’s en nog: corona, Rusland, klimaat, gender en noem maar op. Ze maken de bevolking knettergek. Altijd nog versterkten zij de overheidspropaganda en die van het grote internationale financiële complex.
In HP De Tijd vindt Arthur van Amerongen het geklaag over de BTW-verhoging maar “pathetisch gejammer van roomblanke uitgevers en redacties”. Volgens Van Amerongen is er geen verschil meer tussen de verschillende kranten, die louter ‘titels’ in een investeringsportefeuille zijn geworden en “is verbijsterd over het niveau” van de huidige media.
De cultuur en mediasector zal eerst aan zelfreflectie moeten doen op hun rol en taak voor de samenleving. Waar de cultuur de samenleving met humor en speelsheid een spiegel moet voorhouden, is zij in plaats daarvan roeptoeter van de macht geworden. De media, kranten, tijdschriften en andere kanalen, hebben hun rol als bewaker van de democratie opgegeven. Ze zijn verstrikt geraakt in een narratief met vaste afweermechanismen en terminologieën tegen geluiden van onvrede uit de samenleving.
Deze cultuursector en medialandschap mag in deze vorm wel wat extra belast worden. Een teruglopend bezoek kan wellicht een periode van reflectie en bezinning opleveren. Misschien.
Voor nieuwe geprinte media als De Andere Krant en Gezond Verstand komt deze prijsverhoging zeker niet goed uit. Ze hebben nog een korte traditie en moeten hun ledenbestand nog verder zien uit te bouwen.
Laten we nog even naar Boudewijn de Groot luisteren met ‘Meneer de president’. De tekst is helaas weer van toepassing op een tijd waarin politiek en media vrede willen bereiken door meer oorlog.
