“De oorlog in Oekraïne zal pas eindigen wanneer de Verenigde Staten een eenvoudige waarheid erkennen: de uitbreiding van de NAVO naar Oekraïne betekent eeuwigdurende oorlog en de vernietiging van Oekraïne. De neutraliteit van Oekraïne had de oorlog kunnen vermijden en dit blijft de sleutel tot vrede.” Jeffrey Sachs, is gezaghebbend hoogleraar economie, bestsellerauteur, innovatief docent en invloedrijk op het gebied van duurzame ontwikkeling aan de Columbia University.
Foto Kanselier Olaf Scholz en president Zelensky in het Kanzlerambt (Bundesarchiv)
Oekraïne, het land met de gouden bodem
Oekraïne was tot recentelijk een relatief onbekend land. Als onderdeel van het grote Sovjetrijk, was het land ‘onzichtbaar’ voor het Westen. Het was een deelrepubliek van een land dat zich afgesloten hield van de rest van de wereld.
Sinds de turbulente ontwikkelingen op het Maidanplein in Kiev in 2014 en zeker sinds de Russische inval in het land, is het onderwerp Oekraïne geen dag uit onze gedachten.
De huidige, zeer bloedige oorlog, kwam niet uit de lucht vallen. Zelden had een oorlog zo’n lange aanloop en was die zó voorspelbaar maar ook zó vermijdbaar. En toch vond hij plaats. Met honderdduizenden doden en gewonden tot gevolg. Twintig miljoen Oekraïners verlieten hun land.
Wat maakte deze oorlog zowel zo voorspelbaar als vermijdbaar? Wat ging hieraan vooraf en helpt ons het conflict beter te begrijpen?
Uitputtingsslag lijkt het enige doel
Jeffrey Sachs is een van de vele prominente Amerikaanse geopolitieke analisten die zich uitspreken tegen de zich voortslepende oorlog in Oekraïne. In een interview gaf hij al snel na de aanslag de schuld bij de VS. Eerder veroorzaakte ook Seymour Hirsch, een van Amerika’s meest gerespecteerde journalisten, ophef toen hij de aanlag op de Nord Stream pijpleiding toeschreef aan de Verenigde Staten. Onlangs stelde Sachs dat Zelenski’s leger niet langer enige kans heeft op de overwinning. Zelfs enkele van Amerika’s meest prominente rechtse politici lijken niet meer zo zeker te zijn over wat er in Oekraïne gebeurt en beginnen het langetermijnplan van Amerika in twijfel te trekken.
Toch wil de VS nog 60 miljard USD reserveren voor de oorlog in Oekraïne terwijl tegelijkertijd de opgestapte Joint Chiefs Chair Gen. Mark Milley, geen militaire overwinning meer voor zich zag. Al in november 2022 zei hij: “De kans op een militaire overwinning van Oekraïne is op korte termijn niet groot, tenzij het Russische leger volledig instort, wat volgens hem onwaarschijnlijk is.”
Volgens voormalig lid van de US Marines en Amerikaans wapeninspecteur in Irak en Rusland Scott Ritter, gaat het de VS voornamelijk om het uitputten van en het schade toebrengen aan Rusland dat zou moeten leiden tot het aftreden van president Poetin.
De oorlog begon niet op 24 februari 2022
Voorstanders van deze bloedige uitputtingsoorlog stellen dat deze oorlog begon met de inval van Rusland op februari 2022. Zeker, de directe confrontatie begon inderdaad op die datum. Echter de huidige situatie kan niet los worden gezien van een lange aanloop en de geschiedenis van de relaties tussen de VS en Rusland.
De meeste experts op het gebied van geopolitiek en geschiedenis zullen het erover eens zijn dat deze oorlog eigenlijk in 2014 is begonnen. De oorlog duurt dus nu geen bijna twee jaar maar is het al een tien jaar durende oorlog.
Voor de start van deze oorlog moeten we teruggaan naar de bloedige februari-staatsgreep op het Maidanplein in Kiev. Hierbij werd Victor Janoekovitsj, de naar Rusland neigende president van Oekraïne, opzij geschoven. De door de VS gesteunde ultra-nationalisten grepen de macht en waren vastbesloten om het Russische bevolkingsdeel uit Oekraïne te verdrijven. Oorlog en terreur door NAZI-sympathisanten betekenden 14.000 doden onder de in het oosten van Oekraïne wonende Russische Oekraïners. Daarnaast zouden zij de voorwaarden scheppen die Oekraïne in staat zouden stellen om lid te worden van de NAVO.
Maar deze oorlog kondigde zich zelfs nog eerder aan dan 2014.
Het is staand beleid dat de Verenigde Staten proberen om de Sovjet-Unie, nu Rusland, te ontmantelen, dit keer met Oekraïne als instrument en slagveld. En dit al sinds 1945. Deze oorlog vind haar oorsprong dus in 1945. Je zou kunnen zeggen dat deze oorlog een voortzetting van de Tweede Wereldoorlog, met dezelfde spelers, dezelfde doelen, maar met een ander slagveld: Oekraïne.
Njet betekent njet.
William Burns was begin 2008 de Amerikaanse ambassadeur in Rusland. Hij schreef aan zijn superieuren in Washington een memorandum met de titel ‘Njet betekent njet’, nee betekent nee. Daarmee zei hij in feite dat het uitnodigen van Oekraïne om lid te worden van de NAVO voor Rusland een rode lijn zou zijn. Dit zou volgens Burns onvermijdelijk tot een Russische militaire interventie in Oekraïne leiden. Deze Amerikaanse ambassadeur, een expert, gaf in november 2008 zijn deskundig advies aan de Amerikaanse regering.
Scott Ritter, oud-Amerikaans wapeninspecteur in Irak en Rusland en voormalige lid van de US Marines: “Laten we dit even in perspectief plaatsen. U ontvangt een memorandum van de ambassadeur die zegt dat als je dit doet, oorlog de ultieme consequentie is en je het toch doet, wat betekent dat je oorlog wilt. Je bent op zoek naar dat conflict. Dus 2014 is niet de trigger, het is 2008.”
De lange aanloop naar dit Oost-Westconflict
Zoals vaker in de geschiedenis liggen de zaadjes voor een conflict veelal in een (ver) verleden. Het Israëlische-Palestijnse conflict is daar een goed voorbeeld van.
Voor de huidige proxy-oorlog tussen de VS en Rusland moeten we nog verder terug dan 2014 of 2008.
Als in 1945 de Tweede Wereldoorlog eindigt met de nederlaag van Nazi-Duitsland resteerde nog een Nazi-organisatie die inlichtingenoperaties aan het oostfront uitvoerde. Deze organisatie stond onder leiding van een generaal genaamd Reinhard Gehlen. Gehlen was een Nazi wiens troepen gruwelijke misdaden pleegden. Voor deze oorlogsmisdaden had hij gearresteerd moeten worden, schuldig bevonden en samen met de andere oorlogsmisdadigers ter dood worden veroordeeld.
Maar in plaats daarvan werd hij ingelijfd bij de Amerikaanse CIA omdat hij over goede netwerken in het toenmalige Sovjet-Unie beschikte. Gehlen leidde een netwerk van achterblijvers waarvan het grootste aantal behoorde tot een organisatie genaamd de ‘Organisatie voor Oekraïens Nationalisme’, geleid door een man genaamd Stephan Bandera. Bandera vocht al vanaf dag één met de Nazi’s, in feite al vanaf juli 1941, toen Duitse troepen de West-Oekraïense stad Lviv binnenvielen.
Hoe Gehlen bij de CIA kwam
In een vrijgegeven CIA-document wordt een boekje opengedaan over Reinhard Gehlen. Gehlen was de baas van Hitler’s spionagedienst. De OSS, het toenmalige Amerikaanse bureau voor strategische studies, die in 1947 overging in de CIA, palmde Gehlen en zijn groep Nazi-spionnen in. De CIA noemt Gehlen in het document een “professionele, ervaren en rabiaat anti-communist met uitzonderlijke contacten.” De groep die Gehlen mee naar de CIA nam zou volgens het document voor de eerste kwart eeuw na de Tweede Wereldoorlog de buitenlandse politiek van de VS bepalen. De Amerikanen financierden Gehlen in het geheim met een bedrag van 200 miljoen USD. Na een niet nadere in het document genoemde periode, vermoedelijk zo’n 25 jaar, verliet Gehlen de CIA en ging voor de West-Duitse regering in Bonn werken. Allen Dulles, de toenmalige directeur van de CIA, gaf hem nog een ‘gouden handdruk’ mee van 250.000 D-Mark met de opmerking het niet aan een mooie villa in de Beierse Alpen te besteden.
Gehlen’s loopbaan bij de CIA verhinderde dat hij verder zou gaan met de ‘Werewolfs’, een groep van jonge Nazi-terroristen, die na de val van het Duitse Rijk de jacht op communisten moest voortzetten.
Bron: CIA (PDF)
De nimmer verslagen Nazi’s in Oekraïne
Het waren leden van de Bandera-groep die duizenden Joden afslachtten. Ritter: “Het waren de Bandera’s die de trekker overhaalden en tienduizenden Joden vermoordden. De heer Bandera had in de periode 1943-1944 ook 110.000 Polen afgeslacht om de voorwaarden te scheppen voor een genetisch zuiver Oekraïens vaderland.” Volgens Ritter is de groep ook verantwoordelijk voor de moord op honderdduizenden Russen. Dat alles onder fanatieke adoratie van Hitler als hun leider.
De aanhangers van de in 1959 in München overleden Bandera zien zichzelf als inwoners van West-Oekraïne, of zoals Ritter stelt, als “de Arische Supermannen, net als de Duitsers, net als de NAZI’s met wie ze meevochten tegen de Russen.”
Toen het Russische Rode Leger Oekraïne op de Nazi’s heroverde, vluchtten rond 150.000 Banderas met de Duitsers mee. Ongeveer 200.000 leden bleven achter. De loyalisten, een groep hardliners van ongeveer 30.000 man, bleef zich echter verzetten tegen de Russische bezetting.
Zo’n 150.000 tot 200.000 van deze Banderas werden door de Russen gevangen genomen en naar de Goelag-archipel gestuurd. De anderen vluchtten naar Duitsland en verdwenen diaspora naar onder meer de Verenigde Staten, Canada en Groot-Brittannië. Ook in diaspora blijft de CIA deze mensen financieren. Ze financieren hen om propaganda te voeren in Oekraïne. In 1956 liet Sovjetleider Chroesjtsjov de Banderas vrij uit de Goelag en zij keerden terug naar Oekraïne. Hier begonnen zij met financiële steun van de CIA met het infiltreren in de Oekraïense samenleving en werkten zich op in belangrijke instituties en een zouden een belangrijke rol gaan spelen bij de Maidancoup van 2014.
