De inval van Rusland in Oekraïne is een lang gehoopte en ook goed voorbereide gebeurtenis. Na jaren van intimidaties langs de grenzen van een moeilijk verdedigbaar land en een georganiseerde staatsgreep in 2014 is het gelukt om de beer uit zijn tent te lokken. Eindelijk heeft de NAVO weer haar gedroomde vijand: de organisatie heeft weer toekomst en de wapenindustrie zijn weer lievelingetjes op de mondiale beurzen. Overheden kunnen nieuwe vrijheids- en eigendombeperkende wetten invoeren en pensioen- en spaarpotten plunderen. De greep van de NAVO op het alledaagse leven wordt steeds groter. Een verkenning.
Foto: Pixabay
NAVO boven Nederlandse kabinet en parlement
Sinds de ontboezemingen van minister Fleur Agema (PVV) dat niet Nederland maar de NAVO delen van de Nederlandse politiek bepaalt, wordt steeds duidelijker waarom de Tweede Kamer zo machteloos lijkt en in feite ook is. Tegenover NOS Radio 1 lichtte Agema toe dat de NCTV nu verschillende ministeries coördineert om een gezamenlijke weerbaarheidsstrategie te ontwikkelen: “In die weerbaarheid, dat hele gebeuren tussen al die ministeries, dat coördineert op dit moment de NCTV.”
De term ‘weerbaarheid’ komt niet uit de Haagse burelen. Daarvoor moeten we in Brussel zijn, bij de NAVO. Het op oorlogspad zijnde bondgenootschap, dat via de oorlog in Oekraïne nu weer de gewenste vijand heeft gevonden, namelijk Rusland, maakt slim gebruik van de situatie. Onder de term ‘weerbaarheid’ trekt zij zich steeds meer bevoegdheden naar zich toe. Na het aanzienlijke verlies aan soevereiniteit van de Europese landen aan het Brussel van de EU, komt nu ook het afromen van nationale zeggenschap door de NAVO.
Agema: “Ze (NCTV, red.) zaten in het Catshuis, ze zaten overal bij. De voorbereiding van de persconferenties werd door de NCTV gedaan. Ze hadden een rol waarvan wij nu nog steeds niet weten wat en waarom.”
Probleemveroorzaker en oplossing in één organisatie
De oorlog van de NAVO via Oekraïne met Rusland geeft de NAVO weer haar functie terug: Het Westen, en dan vooral Europa, ‘verdedigen’ tegen de eeuwige vijand: Rusland. Haar imago als verdediger van het democratische Westen had zware averij opgelopen door de oorlogen die zij buiten NAVO-gebied voerde en daarbij in landen als Libië, Irak, Somalië, en Syrië miljoenen levens nam, waaronder 500.000 Irakese kinderen. Later zou de toenmalig Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Madeleine Albright zeggen dat dit “een zeer moeilijke keuze is, maar de prijs, denken wij, is de prijs de moeite waard.”
Met de inval van Rusland in Oekraïne in februari 2022 heeft de NAVO weer een ijzersterk verhaal: de Russen zijn niet te vertrouwen en Poetin al helemaal niet. Rusland bedreigt de veiligheid van Europa als zij niet gestopt wordt.
De verhaallijn wordt trouw door de media gevolgd, zoals dat ook tijdens Covid ging.
Dreiging basis voor bestaan diensten
Wie de timeline van het inmiddels afgesloten X-account van Pieter-Jaap Aalbersberg naloopt, zal opvallen hoe vaak het woord ‘dreiging’ valt. Overal wordt angst gezaaid, voor alles: cyberaanvallen, watertekorten, het klimaat waardoor de “aarde kookt” (uitspraak secretaris-generaal van de VN António Guterres), terrorisme, anti-semitisme, extreem-rechts, de Russen, uitval elektriciteit, hate speech op internet, desinformatie, het eten van eieren, te veel zon op de huid, en niet te vergeten virussen. Allemaal zaken waarmee de burger sinds 2020 constant in angst wordt gehouden.
De oplossing is altijd dezelfde: meer regels, meer belastingen, meer toezicht, meer overheidsmacht en minder vrijheid. Inmiddels heeft Nederland een zwaar opgetuigd bewakings- en beveiligingsapparaat.
Zo kennen we:
- AIVD, Algemene Inlichtingen en Veiligheidsdienst;
- NCTV, Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid;
- RIEC, Regionale Informatie- en Expertisecentra;
- LIEC, Landelijk Informatie- en Expertisecentrum;
- KYC-teams, Know Your Customer,
- Gemeentelijk toezicht op social media via nepaccounts
De lijst is niet uitputtend, maar geeft aan dat de overheid druk is de staat tegen ‘extremisme’ en ’terrorisme’ te beveiligen, bedoeld wordt de burger. Al deze organen leven van de dreiging die zij zelf in hun rapporten en presentaties schetsen. Zonder ‘dreigingsbeeld’ zouden ze niet bestaan.
NAVO steeds dieper in nationale aangelegenheden
Boven dit alles staat nu de NAVO. Een organisatie die zegt het Westen te beschermen tegen uiteenlopende bedreigingen. Een organisatie die alleen in stand kan blijven als zij dreigingen voorspiegelt, geloofwaardig maakt en zichzelf aanbiedt als ‘oplossing’.
Op haar website schrijft zij:
“De NAVO zal haar individuele en collectieve veerkracht en technologische voorsprong blijven verbeteren. Deze inspanningen zijn van cruciaal belang om de kerntaken van de alliantie te vervullen. Bondgenoten zullen goed bestuur bevorderen en klimaatverandering, menselijke veiligheid en de agenda voor vrouwen, vrede en veiligheid integreren in alle taken. De NAVO zal gendergelijkheid blijven bevorderen als een weerspiegeling van haar waarden.” (Accentuering, red.)
Het geeft aan dat de NAVO zich ook een rol toe-eigent om overheden te manen tot het bevorderen van “goed bestuur en klimaatverandering, menselijke veiligheid en de agenda voor vrouwen, vrede en veiligheid integreren in alle taken.”
Ronduit ongeloofwaardig wordt het als zij stelt: “De NAVO zet zich in voor een vreedzame oplossing van geschillen.” We zien dagelijks in Oekraïne wat de NAVO bedoelt met ‘vreedzame oplossingen van geschillen’.
‘Onafhankelijke journalistiek’
De NAVO dicht zich ook een taak toe om desinformatie te bestrijden. Daarvoor “werkt zij samen met de Europese Unie, de Verenigde Naties, de G7 en het maatschappelijk middenveld (lees gesubsidieerde NGO’s, red.) om desinformatie tegen te gaan. Een vrije en onafhankelijke media is het beste antwoord op desinformatie en propaganda, met journalisten vrij om moeilijke vragen te stellen en hun bronnen te controleren.”
De hypocrisie is met deze uitspraak niet te overbieden. Het zijn juist die “vrije en onafhankelijke media” die dienstbaar zijn aan het door de NAVO verspreide narratief. En journalisten die “moeilijke vragen stellen” zijn bij de grote media onvindbaar. Alleen het narratief bevestigende ‘experts’ mogen in de media hun verhaal doen.
De NAVO ondersteunt het werk van onafhankelijke NGO’s, denktanks, academici, fact-checking organisaties en andere initiatieven van het maatschappelijk middenveld om het “debat te bevorderen en veerkracht op te bouwen”.
De betrokkenheid van de NAVO bij het zorgdragen voor het juiste narratief (‘bestrijden disinformatie’) was al merkbaar bij Covid. Zo intensiveerde de NAVO digitale communicatie over de reactie op de pandemie op alle platforms. “Om het beleidsdebat vorm te geven”, lees politieke beïnvloeding, heeft de NAVO publieke diplomatie face-to-face evenementen omgezet in online engagements.
Weerbaarheid opvolger coronamaatregelen
Het lijkt er steeds meer op dat de ongrondwettelijke coronamaatregelen een oefening waren voor wat de burger onder het ‘weerbaarheidsregiem’ nog te wachten staat. Toegangscontroles, centrale aansturing media, avondklok, een overheidsbeschermende rechtspraak, beklemmende censuur op afwijkende meningen en informatie zijn maatregelen die bij een oorlogssituatie horen. Lees hier welke rol de NAVO bij corona speelde.
“Elk NAVO-lid moet veerkrachtig zijn om een grote schok te weerstaan, zoals een natuurramp, een storing van kritieke infrastructuur of een hybride of gewapende aanval. Veerkracht is het individuele en collectieve vermogen om zich voor te bereiden op, weerstand te bieden aan, te reageren op en snel te herstellen van schokken en verstoringen, en om de continuïteit van de activiteiten van de alliantie te waarborgen.”
Dit schrijft de NAVO op haar website als toelichting op artikel 3 van de Noord-Atlantische Verdrag uit 1949.
Met deze omschrijving treedt het bondgenootschap in de bevoegdheden van soevereine landen. Natuurrampen of storingen in de infrastructuur zijn zaken die landen zelf tot hun verantwoordelijkheid rekenen. De NAVO zou zich alleen moeten richten op artikel 5 dat stelt dat een aanval op één van de leden als een aanval op allen wordt beschouwd. De NAVO lijkt haar bestaansgrond te verstevigen door haar taken en bevoegdheden steeds breder te formuleren.
Bevolking wordt gemobiliseerd
Ook de burger moet aan de bak volgens de militairen in Brussel.
NAVO: “Civiele paraatheid is een centrale pijler van de veerkracht van de Geallieerden en een cruciale factor voor de collectieve verdediging van de alliantie, en de NAVO ondersteunt bondgenoten bij het beoordelen en verbeteren van hun civiele paraatheid. Geworteld in artikel 3 van het Noord-Atlantisch Verdrag, zijn nationale en collectieve veerkracht een essentiële basis voor geloofwaardige afschrikking en defensie, en zijn daarom van vitaal belang voor de inspanningen van de NAVO om haar samenlevingen, bevolkingsgroepen en gedeelde waarden te beschermen.”
(Accentuering red.)
De toenemende overlast door militaire oefeningen in steden en dorpen is een uitvloeisel hiervan, de burger is onderdeel van ‘de verdediging’ en zal ook de lasten moeten dragen.
Ook het onteigenen van woningen, gebouwen en bedrijven, zoals boerderijen, behoort nu tot de mogelijkheden. Dat hebben diverse boeren in de Flevopolder ervaren toen zij defensie op bezoek kregen die hen vertelde dat hun bedrijf zou moeten wijken voor een megakazerne. De Wet verplaatsing bevolking, een oude oorlogswet uit de tijd van de Koude Oorlog die enkele jaren geleden werd opgepoetst, legt hiervoor de wettelijke basis.
NAVO: “De civiele paraatheid heeft drie kernfuncties: continuïteit van de overheid, continuïteit van essentiële diensten aan de bevolking en civiele ondersteuning van militaire operaties. Deze kritische specificaties zijn vertaald in zeven basisvereisten voor nationale veerkracht waartegen Bondgenoten hun niveau van paraatheid kunnen meten.” (Accentuering, red.)
Welke zeven basisvereisten dat zijn, wordt niet vermeld. Het is niet vergezocht om te veronderstellen dat zaken als gezondheidszorg (opvang en verzorging van gewonden), infrastructuur (havens, vliegvelden, wegen en spoorlijnen), media (propaganda) en aansturing overheden tot de kernonderwerpen zullen behoren. Onder ‘continuïteit van de overheid’ zal zeker de ingrijpende verbouwing van het regeringscentrum in Den Haag moeten worden verstaan. Het project dat inmiddels € 2 miljard gaat kosten, en het eind is nog niet in zicht, zal zeker ondergrondse voorzieningen behelzen waar de regering zit te broeden op hun instructies aan de burgers, terwijl diezelfde burger aan eventuele oorlogshandelingen wordt blootgesteld. Mogelijk wordt het regeringscentrum ook verder beveiligd tegen een denkbare volksopstand, zoals ook in Berlijn met de Reichstag gebeurt.
Commentaar
De voortdurende angstcampagnes leidden ertoe dat de overheid steeds meer macht naar zich toetrekt en vervolgens haar bevoegdheden weer afgeeft aan de NAVO en EU, twee Brusselse entiteiten die steeds meer samenvloeien. Grootste slachtoffer is de democratie. Noch de EU, noch de NAVO heeft een democratische basis.
Beide organen zijn in de greep gekomen van machtige instituties met grote financiële en industriële belangen. Het is de tijd van verdere militarisering van de samenleving en invloed van de geheime diensten CIA en MI6. Denk aan de benoeming van Dick Schoof als oud-geheime dienstman als ongekozen premier, een naoorlogs novum. Dat banken belangen hebben bij oorlog zei onlangs CEO van de Amerikaanse bank JP Morgan Chase, CEO Jamie Dimon.
Toenmalig premier Rutte zei het al in het begin van het coronaproject: Nederland zal na corona nooit meer dezelfde zijn. Wat wist hij wat de bevolking niet wist? Inmiddels wordt vijf jaar na datum veel duidelijk: de overheid ontdemocratiseert, vergroot de macht over de burger, de digitale surveillance grijpt om zich heen, militairen en Brusselse bureaucraten en hun opdrachtgevers hebben de macht van de nationale staten overgenomen. En dat is in lijn met een achterliggende ideologie uit invloedrijke kringen om de nationale grenzen en de monoculturele samenstelling van landen te laten verwateren.
Ondertussen wordt Europa na 500 jaar werelddominantie steeds minder relevant. Het is te hopen dat het zichzelf niet nog verder de onnodige oorlog inrommelt met een land dat onze partner had kunnen zijn: Rusland.
