Tachtig jaar na de Slag om Berlijn en de pijnlijke maar onvermijdelijke nederlaag van het NAZI-regiem, valt in Duitsland weer het woord oorlog. En weer richting Rusland en de Russen. En dat terwijl het Russische Rode Leger maar liefst 11 miljoen soldaten dood moest achterlaten om zich van Duitse vernietigingsmachine te ontdoen. Met recente publicaties over die oorlog, komen ook minder bekende uitspraken van Adolf Hitler in beeld. En ook na 80 jaar zijn ze schokkend.
Foto: Nürnberg (EZAZ)
Russen stonden een Duits Europa in de weg
Met het aangaan van schulden, zoals nu ook de Europese Commissie doet, financierde Hitler en zijn kliek de opbouw van een militaire macht van ongekende omvang. Doel was om ‘Lebensraum‘ voor de Duitsers te scheppen, alsook een nieuwe machtsverdeling op het Europese continent waarbij Duitsland de centrale macht en de Sovjet Unie opgedeeld moest worden.
Op 22 juni 1941 was het zover: de ‘kruistocht’ tegen de Sovjet-Unie begon. Het op 23 augustus 1939 getekende Molotov-Ribbentroppact waarbij Hitler Stalin beloofde de Sovjet-Unie niet te zullen aanvallen, kon de prullenmand in. Met het pact was genoeg tijd gewonnen om West-Europa onder de voet te lopen zonder door de Russen in de rug te worden aangevallen. Vergelijkbaar met de false MINSK-akkoorden met Rusland, die het Westen tijd moest geven om het Oekraïense leger tot 700.000 manschappen op te bouwen. Nu die klus was geklaard was het hartstuk van de NAZI’s aan de orde: de verovering van het westelijk deel van de Sovjet-Unie om de Duitse grenzen naar de Oeral op te schuiven.
Al in 1931 had de voorzitter van het Duitse ondernemersverbond de wens uitgesproken voor een Duits rijk van Bordeaux tot Odessa (Oekraïne). Volgens deze Carl Duisberg was dat alleen mogelijk onder een autoritaire leider. Later zou Duisberg als topman van IG Farben het concentratiekamp Auschwitz bouwen.
Volgens Hitler was de route Duitsland, Europa en dan de wereld alleen mogelijk via Leningrad en Moskou. Ten westen van de Oeral zou geen Sovjet Unie meer mogen bestaan. Dat deel moest ge-Europeïseerd worden door miljoenen mensen naar dat gebied te laten verhuizen, ‘omvolking’ dus. Oekraïne zou een van de twee ‘Reichskommissaraten’ worden met Rowno als hoofdstad. Het kan toeval zijn, maar nu aast Europa weer op Oekraïne en streeft weer de vernietiging en opdeling van Rusland na.
Generalplan Ost: 50 miljoen mensen vermoorden
Voor het hoofddoel van de NAZI’s Rusland, was een speciaal plan opgesteld: ‘Generalplan Ost’. Duitse ambtenaren hadden berekend dat daarvoor 50 miljoen mensen systematisch moesten worden uitgemoord om het dan uitgedunde Slavische gebied definitief te kunnen overheersen.
Het ging Hitler niet om het veroveren van de steden teneinde deze te kunnen bezetten, “de bevolking moet volledig sterven” zei hij ooit. Al op doortocht door Polen werden meer dan 700 dorpen deels uitgemoord. Uiteindelijk zou de Sovjet Unie 27 miljoen doden te betreuren hebben, waarvan 16 miljoen burgers.
Waar de NAZI’s het Westen van Europa bezetten en onder controle hielden alsmede Joden en anderen naar werk- en concentratiekampen afvoerden, was het doel het volledig vernietigen van de Sovjet-Unie: “Het communisme moet als asociale criminele bende geëlimineerd worden”, aldus Hitler. Het is in dit licht begrijpelijk dat president Poetin bij de 80-jarige herdenking van de ‘Groot Vaderlandse oorlog’ verklaarde dat de Sovjets destijds vochten om te overleven, niet om het gebied uit te breiden of grondstoffen te verkrijgen.
De Duitse veldmaarschalk Keitel verordineerde dat misdaden tegen ‘vijandige burgers’ niet strafbaar waren. Het zou aanleiding tot veel seksueel getinte moordpartijen op de bevolking.
De bevolking moest sterven en liefst zoveel mogelijk. Bij de belegering van Leningrad werd de bevolking van 1,1 miljoen zielen uitgehongerd tot de dood er op volgde. Volgens een oorlogsfotograaf aten de inwoners van de stad katten en honden.
De ‘bevrijding’ van West-Europa
Door de inzet van honderdduizenden soldaten van landen als de VS, Engeland, Canadezen en Polen kon het westen van Europa, zoals Nederland, België en Frankrijk worden bevrijd van de NAZI’s. Toch suddert de vraag of het de politieke en militaire leiding te doen was om de bevrijding van de West-Europese burgers. De reeds in 1942 bekende vernietiging van onder meer joden in de concentratiekampen was geen aanleiding voor ingrijpen. Pas toen Hitler het beleg van Leningrad na de winter van 1941 op 1942 moest opgeven en het Rode Leger zich in westelijke richting begon te bewegen, realiseerden de Westelijke machten dat de Sovjets wel eens grote delen van Europa zouden kunnen veroveren. Een tegenmacht vanuit het westen moest het ‘dóórlopen’ van de Sovjets voorkomen.
De ondergang van het NAZI-regiem heeft de wereld te danken aan de Sovjet-Unie, zo schreef de New York Times, “een geschiedenis die generaties levendig zal blijven”. De Amerikaanse schrijver Ernest Hemingway schreef in februari 1942: “Ieder, die de vrijheid lief is, is het Rode Leger meer verschuldigd dan hij ooit kan terugbetalen.”
Collectieve vergeetachtigheid
De vergeetachtigheid van de bevolking en haar leiders is op bovengenoemd punt stuitend. Zo zei president Trump bij de herdenking van 80-jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog dat de Verenigde Staten “meer, veel meer” heeft bijgedragen aan het einde van deze oorlog dan welk land ook.
Onze leiders willen niet herinnerd worden aan 11 miljoen Russische soldaten die de strijd tegen NAZI-Duitsland met hun leven moesten bekopen, waar de Amerikanen ruim 400.000 en de Britten 384.000 doden te betreuren hadden.
In een recent interview van voormalig Amerikaans wapeninspecteur Scott Ritter met Maria Zakharova, woordvoerder buitenlandse zaken van Rusland, herinnert Zakharova Ritter eraan dat in die oorlog het Westen er wel heel lang over deed om Rusland (toen Sovjet Unie) te helpen om een “absoluut verschrikkelijk beest” te helpen bestrijden. “Sommige landen bleven kalm toen dit beest in Midden-Europa opstond, zelfs misschien er genoegen in schiepen”. Zij verwijst naar de behandeling van de Joden, al direct aan het begin van de oorlog. Pas later zou de houding van het Westen veranderen en werd partij in de oorlog.
Volgens Zakharova kwamen de Amerikanen pas nadat het beleg van Leningrad was opgeheven, ondanks herhaalde verzoeken van Stalin om een tweede front te openen.
Westerse leiders en mediale spreekbuizen willen nu een nieuw narratief over Rusland en Europa. De Russen zijn weer onze vijanden, haar inval in Oekraïne was niet omdat het land voor de derde, sommigen spreken van een vierde maal in de geschiedenis, geconfronteerd werd met vijandige troepen aan haar grenzen. Nee, het is het boze rijk dat ten onder moet gaan om ons, West-Europa veilig te houden. Daarbij komt de geschiedenis van NAZI-Duitsland en de heldendaden van het Sovjetleger niet meer goed van pas.
Dat uitgerekend een land met een levendige NAZI-cultuur, Oekraïne, wordt ingezet als breekijzer voor de sloop van Rusland, ligt dan ook zeer gevoelig in Rusland. Hier wordt dan ook gesteld dat het Rode Leger wel de legers van NAZI-Duitsland heeft verslagen, maar niet de NAZI’s zelf. En dat klopt. Veel NAZI’s konden naar de oorlog hoge posities in de Duitse instituties innemen en ook de Amerikanen hebben veel NAZI’s in hun ruimtevaartprogramma en geheime diensten opgenomen.
De huidige ambities van weer een ongekozen Duitse topbureaucraat in Europa, Ursula von der Leyen, zijn dezelfde als die van Hitler en zijn misdaadkliek: Rusland moet kapot, of minimaal verarmd en opgedeeld en Oekraïne moet Europees gebied worden. Volgens kanselier Friedrich Merz moet Duitsland weer het grootste leger van Europa krijgen. Wat kan hier nog misgaan?
Het narratief is ‘gemoderniseerd’, maar de doelen nog onveranderd. En dat weten de Russen.
Artikel gebaseerd op artikel in de Berliner Zeitung.
